خاطرات دوران سربازي

[Senior Manager]

آقا يادش بخير عجب دوراني بود بخدا

من اموزشيم افتادم تبريز؛ نيرو زميني سپاه هم بودم. اقا تو اين 3 ماه شدم مثل اسكلت
از بخت بدم وقتي مارو اومدن تقسيم كنن خدمتم هم افتاد همونجا. بخدا قسم مثل زن گريه ميكردم
اما وقتي وظيفه شدم اوضاع فرق كرد. به پست و مقام خوبي رسيدم. شدم مسئول غذاخوري پادگان
خب براي يه بدنساز شيكمو چه چيزي جذاب تر از غذا ميتونه باشه؟؟
خلاصه دو سه ماهي گذشت و يكم چاق شدم تا اينكه تو پادگان به دستور فرمانده اومدن باشگاهي رو كه سالها بسته بود رو راه انداختن. اقا همون روز من رفتم اونجا و ثبتنام كردم و بقيه سربازها هم كم و بيش اومدن
يه تشك كشتي بود و ميز بالا سينه و پرس و دمبل هاي زنگ زده و وزنه هاي بدتر از اون
نكته مهم ماجراي عضله سازيه من اين بود كه تو اين باشگاه متروكه دمبل زير 60 كيلو موجود نبود
و صفحه هاش هم فقط 20 كيلوئي بود
حالا حساب كنيد من مثلا ميخوام جلو بازو با دمبل بزنم!!!!!!!!!!!!!!!!!!
خلاصه سرتون رو درد نيارم فقط بگم پيرم درومد تا ميخواستم يه ركورد به وزنه هام اضافه كنم
و فقط ميتونستم حركات مادر رو انجام بدم كه خودش خيلي موثر بود چون تجهيزاتي نداشت
بعد از 100 روز ممارست و تمرين و خوراك وحشتناك شدم 107 كيلو واومدم مرخصي
مادرم زد تو سرش گفت كه چه حيووني نيشت زده كه اينطوري باد كردي
خلاصه توضيح دادم كه ورزش و غذاي خوب و زياد باعث شده كه اينطوري حجيم بشم
اما متاسفانه زود گذشت اون دوران .....خوب هواي خوبي داشت تبريز كلا اب و هواش بمن ميساخت
اما وقتي خدمتم تموم شد روز بروز هم حجمم كم ميشد هم ديگه انگيزه نداشتم واسه تمرين
خودمم نميدونم چرا

خب دوستان شماهم از دوران خدمتتون تعريف كنيد

[exploit]

خدا رو شكر من كه معاف شدم چون پدرم 28 ماه تو جبهه بوده
البته ليسانسمم كه بگيرم 6 ماه كم ميشه ديگه كامل معافم

[poor]

وای من چه قدر از سربازی میترسم

[Mohsen]

منم هنور نرفتم ولی ترس نداره که فقط دو سال دهنمون سرویسه !
ای خدا کاش این شتره در خانه ما نخوابه!

[bodyguard]

میگن سربازی از آدم مرد میسازه.ولی به نظر من فقط بی شخصیتی و عقده ای بودن رو به ادم یاد میده.
آموزشیم تو دل زمستون افتادم آباده.از سرما پوستمون ترک میخورد.وضع غذا هم که افتضاح.آسایشگاهمون مثل شهرهای طاعون زده بود.همه انفلونزا گرفته بودن.
بعدش از اونجا تقسیم شدیم و افتادیم لشکر سه نیروی مخصوص حمزه در ارومیه.از اونجا هم افتادم گردان تکاوری 307 سلمان.از اونجا هم افتادم تو یه پایگاه که اصلا رو نقشه نمیشه اونجا رو پیدا کرد.یهجایی به ایم هوسین.مرز ایران و ترکیه.یه فرمانده داشتیم که از نعمت شعور محروم بود.همیشه میگفت من بی غیرتم چون کشاورزی بلد نبودم.کار ما اونجا شبانه روز پست دادن و بیگاری بود.یا باد زمین کشاورزی شخم میزدیم و یا تو میدان موانع بالا و پایین میپریدیم.یا سر پست بودیم و یا داشتیم تانکر اب رو پر میکردیم.خلاصه اینکه شبی 3-4 ساعت خواب بیشتر نبود.روزها هم همش کار.اولین بار که اونجا رفتم وقتی با قاشق و چنگال خواستم غذا بخورم همه ازم خندیدن.مدتها سوژه بود.میگفتن مگه میخوای هندونه بخوری که چنگال اوردی.فرهنگ و تمدن هنوز به اونجا نرسیده بود.لوله کشی اب نبود و از اب چاه میخوردیم.تلفن و گاز نبود.نزدیک ترین روستای تلفن دار با اونجا 15-20 دقیقه فاصله داشت.جاده نداشت اونجا و باید با ماشینهای قاچاقچی که گازوئیل قاچاق میکردن میرفنیم اونجا.غذا اونقدری کم بود که همیشه دو سوم از شکمم خالی بود.چون ما اخرین پایگاه نظامی بودیم و تا اجناس به دستما میرسید هزار بار ازش دزدیده بودن.بیشترین امکانات در اونجا این بود که بتونی املت بخوری.این معناش این بود که داری شاهی میکنی.من تنها کسی بودم که اونجا فارس بودم.بعدها چند تا فارس دیگه هم اومد.اکثر کادرها اونقدر بی سواد بودن که فارسی نمیتونستن صحبت کنن.
اگر مایل بودید میتونم باز هم از این دوران سراسر غرور و افتخار براتون بنویسم