پیرو مطالب قبلی و بدون هیچ توضیح اضافی توجه شما رابه مصاحبه زیر که مجله فلکس با باب پاریس صاحب یکی از زیباترین بدن ها در طول مسابقات حرفه ای بدنسازی که به وی لقب پسر طلایی پرورش اندام و اسطوره زیبایی بدن داده اند جلب می کنم:(برگرفته از مجله دانش ورزش)
هرچند به سختی میتوان زمان و مکان دقیق تولد بدنسازی را مشخص کرد، ولی فرهنگ یونان قدیم اولین جائی است که ما میدانیم در آن از بدن عضلانی افراد تقدیر میشد. هنرمندان یونان بدن عضلانی ورزشکاران و جنگجویان را طی رقابتهای ورزشی یا نبرد در ذهن ترسیم میکردند، و آن را به شکل نقاشی، مجسمهتراشی یا روی کتیبههای سنگی پیادهسازی میکردند.
با گذشت زمان، تصاویر قهرمانگونه مردان به یکی از عناصر ایدهآل در یونان باستان بدل شد، و نماد افرادی شد که از نظر ذهنی و جسمی در حد بالائی بودند.
امروز این یکی از دستاویزهای منتقدان بدنسازی است، مبنی بر اینکه قهرمانان امروز بدنسازی از جمله جی کاتلر، رونی کلمن و دیگرانی که در سطوح بالا رقابت میکنند کمترین ارتباط را با ایدهآلهای یونان باستان دارند. منتقدان بر این باورند که استانداردهای زیباشناسی که توسط هنرمندان باستان برجای ماندهاند جاودان است و الگو و پایهگذار بدنهای افرادی در عصر معاصر بوده از یوگن ساندو تا چارلز اطلس، استیو شوارزنگر تا فرانک زین. و حقیقتاً ظاهر برجسته آنها ـ از شانههای پهن، کمر و باسن باریک، و ظاهر اساطیری نشان و مقیاسی برای قهرمانی در رقابتهای بدنسازی به حساب میآمد، حداقل به مدت هشت دهه در عصر نوین بدنسازی که حدوداً از اوایل قرن بیستم آغاز شد.
اما، تغییر نگاهها از اهمیت به فرم بدنها به سمت سایز و سختی آنها در بدنسازی از اوایل دهه نود آغاز شد و شرکتکنندگان با سه انتخاب مواجه شدند: اینکه با استانداردهای جدید تطابق یابند، به استانداردهای قدیم پایبند بمانند یا اینکه از صحنه رقابت خارج شوند. بسیاری گزینه اول را انتخاب کردند. آنهائی که بدنشان امکان افزایش حجم را برای آنها مهیا نمیکرد دومین گزینه را انتخاب کردند، ولی پس از مدتی ناچار به انتخاب گزینه سوم شدند، و عدهای هم از همان ابتدا راه سوم را برگزیدند و خود را کنار کشیدند. در واقع سرانجام گزینه دوم هم عدم موفقیت و خارج شدن از رقابت بود.
در طول این زمان پرآشوب در تاریخ بدنسازی، یک مرد تا حدودی هر سه گزینه را آزمایش کرد، ولی در نهایت وفاداری خود را به ایدهآلهای یونان باستان حفظ کرد.
با قد ۱۸۲.۵ سانتیمتر و وزن حدود ۱۰۵ کیلوگرم در زمان رقابت، باب پاریس در طول نه سالی که در عرصه حضور داشت، تجسم زندهای از ایدهآلهای یونان بود. او قهرمانی جهان در رده آماتور را در سال ۱۹۸۳ و تنها در حالی که ۲۳ سال داشت بهدست آورد و یک سال بعد برای اولینبار در رقابت مستر المپیا حضور یافت، پاریس بهعنوان پسر طلائی پرورش اندام نام گرفت، قهرمانی که انتظار میرفت به سرعت سکاندار ورزش بدنسازی شود.
ولی این پیشبینی تحقق نیافت. هرچند او در دوره حرفهای که بین سالهای ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۲ ادامه یافت، نسبتاً موفق بود ولی هرگز نتوانست نه در رقابت المپیا که خودش پیشبینی کرده بود و نه در هیچ رقابت حرفهای دیگری به قهرمانی برسد.
داستان او داستان مردی شکستخورده نییست ولی مربوط به مردی کاملاً موفق هم نمیشود. گذشته از سوابق رقابتی او، پاریس یکی از موفقترین بدنسازان روزگار خودش بود، و پس از اینکه از عرصه رقابت هم خارج شد در زمینههای گوناگونی وارد شد و به موفقیت رسید از نویسندگی، هنرپیشگی، مدل، تدریس و سخنرانی در کنفرانسهای مختلف.
حالا هرچند او دیگر در وزن ۱۰۵ کیلو نیست ولی شاید بیش از همیشه نزدیکتر به ایدهآلهای یونان باستان است.
آنچه در ادامه خواهید دید مصاحبه خبرنگار فلکس با او است:
صفحه 1