چقدر بايد قهرمان مطلق باشيم؟ مضرات مسابقات كم كيفيت
بشير آنلاين: در سال‌های نه چندان دور حمزه هوشمند ملی‌پوش اعزامی ایران به مسابقات جهانی 98 از اینکه در ازمیر سیزدهم شده بود به خود می‌بالید و گوشه کارت ویزیت خود نوشته بود: «تنها ایرانی فینالیست سنگین وزن جهانی». شاید ملی‌پوش آن روز و مدیر فنی امروز تیم ملی حق داشت كه در آن شرايط سخت اعزام و مسائل حاشيه‌اي از اينكه در جمع 15 نفر برتر جهان قرار گرفته خوشحال باشد؛ چرا که در آن سال‌ها بدنسازان بزرگی مثل رونی کولمن، گونتر شلیرکمپ، دارم چارلز، پاول یابلونیسکی و خیلی‌های دیگر در رده سنگین وزن مسابقات جهانی حضور می‌یافتند و موفقيت قابل توجهي هم كسب نمي‌كردند. مثلاً در سال 1999 همین کای گرین که یک ماه دیگر او را در جمع مدعیان مستر المپیا خواهیم دید، در مسابقات آماتورهای جهان ششم شد. طبیعی بود که با این کیفیت و تجمع قدرت‌های برتر، در بعضی از سال‌ها هیچ بدنسازی از آسیا نمی‌توانست به جمع 15 نفر برتر راه یابد. اگر می‌خواهید از کمیت و تعداد شرکت‌کنندگان آن سال‌ها بدانید، کافی است به مسابقات جهانی 2002 اشاره کنیم که در دسته سنگین وزن 28 نفر در مصر روی صحنه رفتند. چرا راه دور برویم؟ در همین مسابقه جهانی 2008 که در بحرین برگزار شد و تیم ملی ایران برای نخستین بار تا نایب قهرمانی جهان پیش رفت، 20 نفر در دسته سنگین وزن و 25 نفر در وزن 100 کیلو روی باسکول رفتند. یعنی مسابقه بحرین 45 بدنساز بالای 90 کیلو داشت که نشان‌دهنده سطح کیفی بالای آن است. اما در مسابقه‌ای که دو ماه دیگر در بنارس تحت عنوان دومین دوره مسابقات جهانی برگزار می‌شود، همین وضعیت برقرار خواهد بود؟ آیا باز هم بدنسازی خواهیم داشت که به عنوان سیزدهمی خود افتخار کند؟!
پارسال تیم 10 نفره ایران در حالی که چند بدنساز نامدارش مانند بیت‌الله عباسپور، عباس عاقلی و یوسف کریمی را در اختیار نداشت با 9 مدال به سادگی قهرمان این مسابقات شد و امسال هم بعید است نتیجه‌ای ضعیف‌تر از این برای تیم ملی حاصل شود. در اینکه پرورش اندام ایران یکی از قدرت‌های بی‌چون و چرای جهان است، هیچ شکی نیست. بدنسازان ایرانی در سال‌های اخیر بارها اثبات کرده‌اند که از سطح آماتوری فراتر رفته‌اند و بعضی از آنها می‌توانند حتی در رده حرفه‌ای‌ها حرفی برای گفتن داشته باشند اما این حقیقت را هم نمی‌توان کتمان کرد که مسابقات WBPF رقابت‌های کم کیفیتی است که تیم ملی ب ایران هم می‌تواند در آن به سادگی قهرمان شود.
آنچه که پارسال در دوبی و در اولین دوره مسابقات WBPF رقم خورد، اتفاق خوشایندی برای بدنسازان مبارزه جوی ایرانی نبود. ترکیب شرکت‌کنندگان آن مسابقه تلفیقی بود از آسیایی‌ها، آفریقایی‌های سیاهی لشگر و چند بدنساز در آستانه بازنشستگی از اروپا. امسال هم بعید است در بنارس معجزه‌ای به وجود آید و سیل بدنسازان درجه اول جهان به سوی هند سرازیر شوند. به بیان ساده‌تر، تیم ملی ایران اگر با ترکیب کامل راهی این مسابقه شود بدون دردسر، کاپ قهرمانی تیمی را به کشورمان می‌آورد. قهرمانی همیشه شیرین است اما این عناوین آسان، تبعاتی هم در پی دارد. چند صباح دیگر که اردوی تیم ملی تشکیل شود، بدنسازی که با سطح کیفی اینگونه مسابقات آشنا شده، دلیلی نمی‌بیند که زحمت مضاعفی بکشد چرا که خوب می‌داند حریف قدرتمندی پیش رو ندارد و با 60 درصد آمادگی هم مدال به گردن می‌آویزد. آنوقت است که هشدارها و تذکرها و ایرادهای کمیته فنی و مربیان تیم ملی هم بی‌اثر می‌شود. برای مسابقاتی کم کیفیت مثل WBPF فقط کافی است در ترکیب اصلی تیم ملی قرار بگیری تا یک مدال بین‌المللی تضمینی داشته باشی.
در دراز مدت هم بدنسازان درجه اول ايران از كيفيت اينگونه رقابت‌ها احساس سرخوردگي مي‌كنند و لزومي نمي‌بينند براي شركت در اين مسابقات، رنج آماده‌سازي را به جان بخرند. در همين مسابقه دو هفته پيش تهران، بعضي از ملي‌پوشان با وجود اينكه در جمع مدال‌آوران قرار گرفته بودند اما از اينكه حريفان چندان قدرتمندي پيش رو نداشتند، احساس نارضايتي مي‌كردند. از وزن 80 كيلو به بالا، عملاً سطح مسابقات آسيايي پايين‌تر از رقابت‌هاي داخلي ايران بود و دور نيست روزي كه بدنسازان نامدار ايران عطاي مسابقات كم كيفيت را به لقايش ببخشند.
يك بررسي ساده از مسابقات قهرماني آسيا نشان مي‌دهد كه تيم ملي ايران در حالي 6 طلا گرفت كه با قضاوتي عادلانه مي‌توانست اين عدد به 8 برسد. اين را هم در نظر بگيريد كه ايران در وزن 65 كيلو هيچ نماينده‌اي نداشت. آيا مسابقه‌اي كه از 9 وزن آن، 8 طلا به ايران برسد، براي بدنسازان جذابيتي خواهد داشت؟
هر چقدر هم پل چوا با «ياركشي» از كشورهاي جنوب آسيا، نفراتي از كشورهاي كوچك بوتان و برونئي و ماكائو را به جمع ABBF اضافه كند اما نمي‌توان منكر شد كه غيبت كشورهاي غرب آسيا نظير بحرين، قطر، عمان، امارات، عربستان، سوريه، اردن، لبنان و قدرت‌هاي قديمي شرق آسيا نظير ژاپن و كره جنوبي روي كيفيت مسابقات آسيايي تاثير منفي گذاشته و به زودي اثرات منفي آن در بدنسازي ايران هم مشاهده خواهد شد.
پاسخ با نقل قول
