جملات زیبا و کوتاه

[exploit]

بيدل :

اي خوش آن عهدي كه در محراب چشم انتظار اشك ما هم گردشي چون سبحه زهاد داشت

سيف الدين باخرزي :

اي سوخته‌ي سوخته‌ي، سوختني عشق آمدني بُود، نه آموختني

بيدل :

اي نفس مايه! دكانداري هستي تا چند آسمان *** سلامت به تو نفروخته است

بيدل :

اي نهال گلشن عبرت به رعنايي مناز شمع، پستي مي‌كشد چندان كه قامت مي‌كشد

لساني شيرازي :

اي همنفسان آتشم، از من بگريزيد هر كس كه بُوَد دوست من، دشمنِ خويش است

شيخ فيضي :

اي همنفسان محفل ِ ما رفتيد، ولي نه از دل ِ ما

ملاي رومي :

اي هميشه حاجتِ ما را پناه بار ديگر، ما غلط كرديم راه

بيدل :

ايمن نتوان بود ز همواري ظالم در راستي، افزوني زخم است سنان را

صائب تبريزي :

اين تخم توبه‌اي كه تو در خاك كرده‌اي موقوفِ آبياريِ اشكِ ندامت است

ابوسعيد ابوالخير :

اين عالَم بي‌وفا كه من مي‌بينم نه ناز تو، نه نيازِ من مي‌ماند

بيدل :

اين قدر اشك به ديدار كه حيران گل كرد كه هزار آينه‌ام بر سر مژگان گل كرد

مهديقلي هدايت :

اينكه شمعِ تو، نمي‌گيرد فروغ از دروغ‌ست از دروغ‌ست از دروغ

صائب تبريزي :

اينكه گاهي ميزدم بر آب و آتش خويش را روشني در كارِ مردم بود، مقصودم چو شمع

سيمين بهبهاني :

اينكه هر سو مي‌كشم با خود، نپنداري تن‌ست گورِ گردان‌ست و، در او آرزوهاي من‌ست

بيدل :

با چنين دردي كه بايد زيست دور از دوستان به كه نپسندد قضا بر هيچ دشمن زندگي

بيدل :

با درشتان، ظالمان هم بر حساب عبرتند سنگ اگر مرد، است جاي شيشه سندان بشكند

نجيب شيرازي :

با دوستيت، دوستيِ غير محال است بي‌كسْ شود آن كس كه ترا داشته باشد

غني كشميري :

با سايه تو را نمي‌پسندم عشق‌ست و هزار، بدگماني

بيدل :

با شمع گفتم: از چه سرت مي‌دهي به باد؟ گفت: آن سري كه سجده ندارد چنين خوش است

عبدالقادر بيدل :

با هر كمال، اندكي آشفتگي خوش‌ست هرچند عقلِ كُل شده‌‌اي، بي‌جنون مباش

بيدل :

با همه نوميدي، اقبال سيه‌بختان رساست چون شب عصيان، ز مشتاقان صبح رحمتيم

بيدل :

باطن اين خلق كافر كيش با ظاهر مسنج جمله قرآن در كنارند و صنم در آستين

بيدل :

بايد از اقتضاي شوق بر سر غفلتم گريست از تو جدا چسان شوم؟ تا طلبم وصال تو

غروري شيرازي :

بايد كه، تو برنگردي از من برگشتنِ روزگار، سهل‌ست

بيدل :

بر بناي دهر از سيل قيامت نگذرد آنچه از روي عرقناك تو بر دلها گذشت

خاقاني شرواني :

بر ديده من خندي؟ كاينجا ز چه مي‌گِريد خندند بر آن ديده، كاينجا نشود گريان

بيدل :

بر رفيقان بيدل از مقصد چه سان آرم خبر؟ من كه خود را نيز تا آن جا رسم، گم مي‌كنم

باقر تبريزي :

بر زمين نتوان فكندن هر كه را برداشت عشق صورت منصور را، بردار مي‌بايد كشيد

بيدل :

بر صفاي دل زاهد اين قدر چه مي‌نازي؟ هر چه آينه گرديد باب خودفروشان شد

بيدل :

بر صفحه آتش زده عمر منازيد فرصت چقدر سبحه شمار است ببينيد

عماد خراساني :

بر ما گذشت نيك و بد، اما تو روزگار فكري به حال خويش كن، اين روزگار نيست

ناشناس :

بر مال و جمال خويشتن، غره مباش كآن را به شبي برند و، اين را به تبي

بيدل :

بر ندارد ننگ افسردن دل آزادگان شعله بيتاب ما را آرميدن مردن است

بيدل :

بر نيايد تا ابد از حيرت شكر نگاه هر كه، چون تصوير، بر نقاش چشمي وا كند

ناشناس :

بر نيايد، اين دو كار از هيچ فرد مردي از نامرد و، نامردي ز مرد

بيدل :

برق آفت لمعه در بي ضبطي اسرار داشت نعره منصور تا گردن فرازد دار داشت

بيدل :

بزم از دل گداخته لبريز مي‌شود مينا اگر نكنند ز سنگ مزار ما

بيدل :

بس كه در ميزان هستي سنگ قدرم بيش بود در عدم با كوه مي‌سنجند اعمال مرا

بيدل :

بس كه مردم دامن احسان زهم واچيده‌اند بيدل از خست كسي را سايه ديوار نيست

بيدل :

بسته‌ام چشم از خود و سير دو عالم مي‌كنم اين چه پرواز است؟ يا رب! در پر نگشوده‌ام

اشرف :

بسكه حرف حق كسي در دهر نتواند شنيد گيرد اول در اذان گفتن، مؤذن گوش را

بيدل :

بسمل ما بس كه از ذوق شهادت مي‌تپد تيغ قاتل مي‌شمارد فرصت تكبير را

دقيقي مروزي :

بعد مردن به تو معلوم شود رنج حيات رهرو آن لحظه بنالد، كه بمنزل برسد

بيدل :

بگذار تا ز خاك سيه سرمه‌اش كشند چشمي كه محو صنعت بيچون نمي‌شود

علي اطهري كرماني :

بگذار تا، به بينمش اكنون كه مي‌رود اي اشك از چه راهِ تماشا گرفته‌اي؟

بيدل :

به آستان تو عهد غبار من اين است كه گر سپهر شوم، جز به خاك ننشينم

بيدل :

به اين توفان ندانم در تمناي كه مي‌گريم كه سيل اشك من در قعر دريا راند ساحل را

بيدل :

به اين سستي كه مي‌بينم ز بخت نارسا بيدل كشد نقاش هم مشكل به دامان تو دست من

ناشناس :

به تمول نرسد، هر كه نشد اهل فساد تا كه دندان نخورد كِرم، مطلاّ نشود