ورزشکاران استقامتی و پروتیین
تحقيقات دربارة ورزشكاران استقامتي نشان داده است كه در بعضي مواقع، مخصوصاً وقتي كه ذخاير كربوهيدرات بدن پايين است، پروتئين ممكن است پنج تا ده درصد انرژي مورد نياز در حين ورزش را تأمين نمايد. كربوهيدرات به شكل گلوكز خون براي عملكرد طبيعي مغز ضروري است. بنابراين، سطح گلوكز خون لازم است در حين ورزش در حد طبيعي حفظ شود. يكي از راههاي كمك به حفظ سطح طبيعي گلوكز خون، تبديل پروتئين به گلوكز مي‌باشد. اين تبديل در بدن زماني انجام مي‌شود كه پروتئين عضله به آلانين تبديل گردد. آلانين، اسيد آمينه‌اي است كه در خون آزاد مي‌شود و به سمت كبد براي تبديل به گلوكز حركت مي‌كند، سپس باعث آزادسازي گلوكز در خون مي‌شود. پروتئين عضلاني در بعضي مواقع شكسته مي‌شود و براي توليد انرژي مورد استفاده قرار مي‌گيرد كه يكي از مكانيزم‌ها چرخة گلوكز- آلانين مي‌باشد. وقتي سطح كربوهيدرات بدن در سطح پاييني قرار دارد مثلاً بعد از ورزش‌هاي طولاني اين فرآيند شديد مي‌باشد. اين مورد مجدداً اهميت كربوهيدرات را در رژيم غذايي ورزشكار تقويت مي‌كند، چرا كه كربوهيدرات به حفظ مصرف پروتئين عضلاني كمك مي‌كند.
اگر قبول كنيم كه ميزان زيادي (ده درصدي) انرژي مصرفي در طول ورزش، توسط پروتئين تأمين مي‌شود، كل پروتئين مصرفي تقريباً 25گرم براي ورزشكار استقامتي كه با شدت 60 تا 90 دقيقه در روز تمرين مي‌كند، خواهد بود. در ضمن مقدار پروتئين در عرق و ادرار اين ورزشكار ممكن است كاهش يابد، اما اين مقدار در حدود 5 تا 7گرم روزانه (با يك بازده خيلي خوب)، نسبتاً پايين است. بنابراين، مصرف كل پروتئين در ورزش روزانه براي ورزشكار استقامتي در حدود 30 تا 35گرم است.
حقيقتاً هيچ كدام از تحقيقات موجود، به مصرف پروتئين يا مكمل اسيدهاي آمينه به عنوان روش‌هاي بهبود دهندة عملكرد ورزشكاران استقامتي كه پروتئين متعادلي مصرف مي‌كنند، نمي‌پردازند. در بعضي از تحقيقات اخير، ژاپني‌ها دريافتند ورزشكاراني كه در ورزش، رژيم‌هاي غذايي كم پروتئين (كمتر از نيم گرم پروتئين براي هر كيلوگرم وزن بدن) مصرف مي‌كنند، وضعيتي را به وجود آورده است كه به عنوان كم خوني ورزشي شناخته مي‌شود و در نتيجه، به عملكرد فعاليت‌هاي ورزشي آسيب مي‌رساند. ولي اگر ورزشكاران حدود يك گرم پروتئين براي هر كيلوگرم وزن بدن مصرف نمايند، با چنين مشكلاتي مواجه نخواهند شد
پاسخ با نقل قول
