bodybuilder
۱۳۸۸-۰۵-۲۸, ۰۹:۱۰ بعد از ظهر
بشير آنلاين: قرار بود مسابقات آسیایی پاتایا آخرین میدان آماتوری علی تبریزی باشد. قرار بود قهرمان قهرمانان جهان، با طلایی که برای ایران کسب می‌کند وداعی پرافتخار داشته باشد. قرار بود علی تبریزی تنها بدنساز تاریخ آسیا باشد که در 4 وزن مختلف صاحب مدال می‌شود اما مجموعه اتفاقاتی که در تایلند رخ داد، همه این «قرار بود»ها را فنا کرد.
ابتدا شنیده شد که تبریزی به دلیل مصدومیت در وزن‌کشی شرکت نکرده، اما نامه کمیته فنی حاکی از آن است که او می‌خواستند در وزن 100+ کیلو شرکت کند اما کادر فنی تیم ملی اصرار به حضور او در وزن 100 کیلو داشته است. این موضوع از چند منظر قابل بررسی است.
اول: علی تبریزی با حضور در پاتایا، ریسک محرومیت از مسابقات حرفه‌ای را به جان خرید. خبر حضور در این مسابقات آنقدر غیرمنتظره بود که سایت فدراسیون آسیا و فدراسیون تایلند به انعکاس وسیع آن پرداختند و حتی پل چوا، علی تبریزی را «پسر آسیا» نامید. به عبارت بهتر او برای عدم حضور در مسابقات آسیایی به دنبال بهانه‌جویی نبود چرا که او به لحاظ شخصیتی اهل رودربایستی نیست و اگر به فرض می‌خواست بهانه‌ای پیدا کند، در همین تهران از حضور در مسابقات آسیایی انصراف می‌داد.
دوم: در نامه کمیته فنی به «اهمیت ندادن علی تبریزی به قوانین جاری اردو» اشاره شده است. او تنها ملی‌پوشی بود که در جلسات بازبینی درون اردویی حضور نمی‌یافت، در تمرینات جمعی شرکت نمی‌کرد و توصیه‌پذیر نبود. این چیزی نیست که مربوط به امروز و دیروز باشد. سال گذشته هم علی تبریزی چنین روشی را پیش گرفته بود و در مسابقات جهانی هم کسی نمی‌دانست او در چه وزنی روی صحنه می‌رود. در واقع علی تبریزی با همین شرایط پذیرفته شده بود و اگر قصوری باشد، متوجه مسئولانی است که از همان ابتدا شرایط خاص علی تبریزی را به درست یا غلط پذیرفته بودند.
سوم: علی تبریزی با حضور نیافتن در پاتایا چیزی را از دست نداد. تیم ملی هم از غیبت او متضرر نشد. اما آنچه که در تایلند اتفاق افتاد، ساختار تیم ملی پرورش‌اندام را متوجه یک نقطه ضعف بزرگ کرد و آن عدم حرف‌شنوی مطلق ملی‌پوشان از اعضای کادر فنی است. این نقطه ضعفی است که در سایر رشته‌ها وجود ندارد. همانطور که هادی ساعی با کلکسیونی از افتخار و مدال مجبور است در اردوی شبانه‌روزی تیم ملی بماند. تفاوت پرورش‌اندام و تکواندو در این است که رزمی‌کاران هیچگاه «خشت اول» را کج نمی‌گذارند.
ابتدا شنیده شد که تبریزی به دلیل مصدومیت در وزن‌کشی شرکت نکرده، اما نامه کمیته فنی حاکی از آن است که او می‌خواستند در وزن 100+ کیلو شرکت کند اما کادر فنی تیم ملی اصرار به حضور او در وزن 100 کیلو داشته است. این موضوع از چند منظر قابل بررسی است.
اول: علی تبریزی با حضور در پاتایا، ریسک محرومیت از مسابقات حرفه‌ای را به جان خرید. خبر حضور در این مسابقات آنقدر غیرمنتظره بود که سایت فدراسیون آسیا و فدراسیون تایلند به انعکاس وسیع آن پرداختند و حتی پل چوا، علی تبریزی را «پسر آسیا» نامید. به عبارت بهتر او برای عدم حضور در مسابقات آسیایی به دنبال بهانه‌جویی نبود چرا که او به لحاظ شخصیتی اهل رودربایستی نیست و اگر به فرض می‌خواست بهانه‌ای پیدا کند، در همین تهران از حضور در مسابقات آسیایی انصراف می‌داد.
دوم: در نامه کمیته فنی به «اهمیت ندادن علی تبریزی به قوانین جاری اردو» اشاره شده است. او تنها ملی‌پوشی بود که در جلسات بازبینی درون اردویی حضور نمی‌یافت، در تمرینات جمعی شرکت نمی‌کرد و توصیه‌پذیر نبود. این چیزی نیست که مربوط به امروز و دیروز باشد. سال گذشته هم علی تبریزی چنین روشی را پیش گرفته بود و در مسابقات جهانی هم کسی نمی‌دانست او در چه وزنی روی صحنه می‌رود. در واقع علی تبریزی با همین شرایط پذیرفته شده بود و اگر قصوری باشد، متوجه مسئولانی است که از همان ابتدا شرایط خاص علی تبریزی را به درست یا غلط پذیرفته بودند.
سوم: علی تبریزی با حضور نیافتن در پاتایا چیزی را از دست نداد. تیم ملی هم از غیبت او متضرر نشد. اما آنچه که در تایلند اتفاق افتاد، ساختار تیم ملی پرورش‌اندام را متوجه یک نقطه ضعف بزرگ کرد و آن عدم حرف‌شنوی مطلق ملی‌پوشان از اعضای کادر فنی است. این نقطه ضعفی است که در سایر رشته‌ها وجود ندارد. همانطور که هادی ساعی با کلکسیونی از افتخار و مدال مجبور است در اردوی شبانه‌روزی تیم ملی بماند. تفاوت پرورش‌اندام و تکواندو در این است که رزمی‌کاران هیچگاه «خشت اول» را کج نمی‌گذارند.