آقا تختی
۱۳۸۸-۰۸-۱۵, ۰۲:۳۲ بعد از ظهر
بشير : شصت و سومين دوره مسابقات جهاني پرورش اندام در حالي در دوحه قطر دنبال مي شود كه فدراسيون پرورش اندام ايران از چند ماه پيش راه خود را از ifbb جدا كرده و به تشكيلات نوپايي كه محصول مشترك اسامه الصفار اماراتي و پل چواي سنگاپوري است، دل بسته است. تا اينجا اگر معيار و ملاك قضاوت مان مسابقات آسيايي باشد كه اين دو تشكل متخاصم يعني ifbb و abbf برگزار كردند، تصميم فدراسيون براي حضور در مسابقات پاتايا، تصميم درستي بوده است. آنچه كه در اورنگ آباد هند انجام شد، مسابقه اي حتي در شان و ليافت آسيا نبود، هرچند كه حضور بيش از اندازه ايرانيان در پاتايا هم مورد بحث بود و اعتبار آن را زير سوال برد اما در يك ارزيابي منصفانه بايد بپذيريم مسابقه اي كه abbf در پاتايا ترتيب داد، مسابقه بهتر، با كيفيت تر و منسجم تري بود.
اما در دو مسابقه جهاني كه اين روزها در دوحه و دوبي در حال برگزاري است، شايد وضعيت به گونه ديگري باشد. ifbb به پشتوانه هفت دهه قدمت، جايگاهي مستحكم در ميان كشورهاي اروپايي، آمريكايي و مصر دارد و بعيد است قهرمانان نام آشناي آماتوري جهان اين تشكيلات را رها كنند و ناگفته پيداست سطح فني رقابت هاي جهاني دوحه بالاتر از مشابه مسابقه در دوبي خواهد بود. در نقطه مقابل اسامه و پل چوا در اين ماه ها تلاش كرده اند كه حتي كشورهاي كوچك و كم نام و نشان را به حضور در دوبي ترغيب كنند تا حتي اگر شده با يك نماينده (بخوانيد سياهي لشگر) در مسابقات wpbf شركت كنند. به عبارت اين تشكيلات قصد دارد به هر قيمتي شده «عدد» كشورهاي شركت كننده را بالا ببرد تا در اولين سال فعاليتش؛ براي ifbb شاخ و شانه بكشد.
سوالي كه در اين ميان مطرح مي شود اين است؛ در ميان دعواي دو تشكيلات، تكليف پرورش اندام ايران چيست؟ تيم ما كه اينقدر پتانسيل دارد در مسابقه واقعي جهاني به مقام نايب قهرماني مي رسد و 6 نماينده اش راهي فينال مي شود، چرا بايد به حضور در مسابقه اي كم اهميت تر راضي شود؟ اگر wpbf با همين قدرت و شدتي كه در اين ماه ها كار كرده، ادامه دهد شايد 10 سال ديگر تشكيلاتي همپاي ifbb شود. تكليف بدنسازاني كه در اين ده سال مي خواهند با بهترين هاي جهان مسابقه دهند، چه مي شود؟ سوالاتي از اين دست، شايد در هفته آينده كه هر دو مسابقه انجام شد، بيشتر به وجود آيد.
اما در دو مسابقه جهاني كه اين روزها در دوحه و دوبي در حال برگزاري است، شايد وضعيت به گونه ديگري باشد. ifbb به پشتوانه هفت دهه قدمت، جايگاهي مستحكم در ميان كشورهاي اروپايي، آمريكايي و مصر دارد و بعيد است قهرمانان نام آشناي آماتوري جهان اين تشكيلات را رها كنند و ناگفته پيداست سطح فني رقابت هاي جهاني دوحه بالاتر از مشابه مسابقه در دوبي خواهد بود. در نقطه مقابل اسامه و پل چوا در اين ماه ها تلاش كرده اند كه حتي كشورهاي كوچك و كم نام و نشان را به حضور در دوبي ترغيب كنند تا حتي اگر شده با يك نماينده (بخوانيد سياهي لشگر) در مسابقات wpbf شركت كنند. به عبارت اين تشكيلات قصد دارد به هر قيمتي شده «عدد» كشورهاي شركت كننده را بالا ببرد تا در اولين سال فعاليتش؛ براي ifbb شاخ و شانه بكشد.
سوالي كه در اين ميان مطرح مي شود اين است؛ در ميان دعواي دو تشكيلات، تكليف پرورش اندام ايران چيست؟ تيم ما كه اينقدر پتانسيل دارد در مسابقه واقعي جهاني به مقام نايب قهرماني مي رسد و 6 نماينده اش راهي فينال مي شود، چرا بايد به حضور در مسابقه اي كم اهميت تر راضي شود؟ اگر wpbf با همين قدرت و شدتي كه در اين ماه ها كار كرده، ادامه دهد شايد 10 سال ديگر تشكيلاتي همپاي ifbb شود. تكليف بدنسازاني كه در اين ده سال مي خواهند با بهترين هاي جهان مسابقه دهند، چه مي شود؟ سوالاتي از اين دست، شايد در هفته آينده كه هر دو مسابقه انجام شد، بيشتر به وجود آيد.