Mohsen
۱۳۸۷-۰۸-۲۹, ۰۶:۱۸ بعد از ظهر
یوسف کریمی
قبل از اعزام قرار بود در وزن 65 کیلو شرکت کنم. بعضی کارشناسان هم می گفتند در 65 کیلو برای مدال گرفتن بخت زیادی دارم اما امکان وزن کم کردن بیشتر از این نداشتم. اگر می خواستم 5 کیلوی دیگر وزن کم کنم، عضله هایم می ریخت.
9 ماه رژیم داشتم و در این مدت روی 73 کیلو کات می شدم. با وضعیت بدنی ام، 70 کیلو بهترین وزن ممکن بود.
از سال 79 که برای اولین بار در مسابقه قهرمانی کشور شرکت کردم، تا امروز در هر مسابقه داخلی و آسیایی و جهانی که رفتم، ترافیک مدعیان و قهرمانان بوده. این هم تقدیر من است که مسابقه آسان نداشته باشم. در بحرین هم دو قهرمان بزرگ 65 کیلوی جهان (خوزه کارلوس سانتوز و عبدالصمد سازلی) برای اولین بار به یک وزن بالاتر آمدند تا رقابت 70 کیلویی ها سخت تر از قبل باشد.
در مجموع از کارم راضی هستم. حتی می توانستم یکی از مدال آوران باشم. بدنساز اسلواکی حقش سومی نبود. عبدالصمد سازلی هم شرایط قبل را نداشت و می توانست چهارم نباشد. اما خوزه کارلوس سانتوز باید اول می شد.
مهم ترین اتفاق این بود که در بخش تیمی نتیجه گرفتیم. این نتیجه حاصل تلاش همه بچه ها، مسئولان فدراسیون، آقایان پورعلی فرد، کریم خان و کادر فنی تیم بود. در اردوی تیم ملی فوق العاده آرامش داشتیم و این در نتیجه ای که به دست آوردیم، بسیار تأثیرگذار بود.
در ایران نمی شود مثل محسن یزدانی را پیدا کرد. او یک مربی واقعی است که به جز مسائل تمرینی و تغذیه ای، به وضعیت روحی ورزشکاران خیلی اهمیت می دهد.
عباس عاقلی
85 کیلو شلوغ ترین وزن بود. در روز وزن کشی، وقتی بقیه را دیدم. پیش بینی می کردم فینالیست می شود اما گفتم اگر فینالیست شوم، سوم و چهارم هستم.
بعد از روز مقدماتی هم همچنان روی سوم و چهارمی بودم. وقتی اسمم را به عنوان نفر ششم خواندند، تعجب کردم.
کمال عبدالسلام حقش اولی نبود. او خیلی افت کرده بود و نباید بالاتر از سوم می شد.
با اینکه اولین تجربه جهانی ام بود، قاعدتاً باید از نتیجه راضی باشم ولی این رضایت صددرصد نیست. با توجه به زحمتی که کشیده بودم، انتظار مقام بالاتری داشتم.
خوشحالم که نتیجه تیمی خوبی به دست آمد و همین که در امتیاز تیمی مؤثر بودم، احساس رضایت بیشتری دارم.
قابل مقایسه با مسابقات دوحه نبودم. بدن های ما در دوحه فقط به درد بادی کلاسیک می خورد!
این بهترین اردوی تیم ملی در این سال ها بود. با آرامشی که وجود داشت، شرایط از این بهتر نمی شد. به نظر من تا سال ها نمی شود تیمی مثل این جمع و جور کرد. تیمی پاک با نتیجه ای عالی.
ما هیچ توقعی نداریم اما اگر قرار است مراسم و برنامه ای برای تقدیر برپا شود، بهتر است فدراسیون همه اعضای تیم را در نظر داشته باشد.
مجتبی نوترکی
در وزن 100 کیلو 24 نفر وزن کشی کردند که همگی بدن های خوبی بودند. این برای اولین بار بود که در مسابقات برون مرزی شرکت می کردم و ابتدا جو مسابقه برایم سنگین بود.
چون شرایط مسابقه جهانی را تجربه نکرده بود، هیچ پیش زمینه ذهنی نداشتم و نمی دانستم چه نتیجه ای کسب می کنم.
در روز مقدماتی از صحنه که پایین آمدم، محسن یزدانی، آرش نویدی و بیت الله عباسپور که پایین صحنه مرا راهنمایی می کردند، گفتند یکی از فینالیست ها می شوم.
از 9 سال پیش تمرین را شروع کرده ام. اولین بار سال 79 در رده جوانان مسابقه دادم و چهارم شدم. بعد از آن در سال های 81، 83 در رده جوانان قهرمان شدم که قهرمانی ام در سال 83 مورد توجه قرار گرفت. آن موقع زیر نظر علی نعمتی کار می کردم.
بعد از سال 83 به خاطر مشغله شغلی، مدتی تمریناتم نامنظم شد و از فضای مسابقات دور افتادم تا 14 ماه پیش که مرحله جدید ورزشم را زیر نظر بیت الله عباسپور شروع کردم.
استیل بدنی و قدم بیشتر مناسب دسته فوق سنگین است و سعی می کنم در سال های آینده در وزن 100+ کیلو روی صحنه بروم.
از بیت الله عباسپور، محسن یزدانی، آرش نویدی، میلاد مسکوک و همه مسئولان فدراسیون تشکر می کنم. همچنین از مسئولین پرورش اندام همدان و خانواده ام که این موفقیت بدون آن ها ممکن نبود.
مهدی عیاری
موفقیت تیم ملی ناشی از آرامشی بود که در اردو حاکم بود. در اردو بهترین وضعیت روحی را داشتیم و محسن یزدانی به همه امید و روحیه می داد.
وضعیت تیم از پارسال تا امسال زمین تا آسمان فرق کرده بود. پارسال استرس داشتیم و نحوه وزن کم کردن مان هم درست نبود. خوشبختانه امسال این اتفاق نیافتاد. و محسن یزدانی هم مطمئن بود که همه ما بدون هیچ مشکلی سر وزن می رسیم.
روز مقدماتی که جزو 15 نفر برتر انتخاب شدم، امید داشتم که به فینال برسم اما حقیقتش خیلی به مدال فکر نمی کردم. یوسف کریمی، رضا امین ترابی و بقیه ایرانی هایی که پایین صحنه بودند، راهنمایی می کردند، با تشویق هایشان انگیزه می دادند و همان ها بعد از پایان مقدماتی به من اطمینان دادند که فینالیست خواهم شد.
قبل از فینال محسن یزدانی خیلی به من انگیزه داد و گفت اگر خوب بجنگی، صددرصد مدال می گیری.
پارسال در آسیایی شرکت کردم و نقره گرفتم، امسال در جهانی شرکت کردم و سوم شدم. سال آینده در هر دو مسابقه حاضر خواهم بود. اول آسیایی تهران و بعد جهانی دوبی.
از محسن یزدانی، یوسف کریمی، کادر فنی و همه دست اندرکاران فدراسیون تشکر می کنم.
مرتضی روشن ضمیر
به عنوان تجربه اول، از عملکردم راضی هستم. نفر اول تا پانزدهم اختلاف فاحش با هم نداشتند و رقابت خیلی نزدیک بود. در داوری هم هیچ حق کشی و پارتی بازی وجود نداشت.
بعد از مسابقه به من گفتند یازدهم شدی. اما روزنامه شما نوشته بود سیزدهم. فکر می کنم اشتباه شده بود.
از گوشه و کنار اطلاعاتی از مسابقات آسیایی داشتم اما درباره جهانی نه. نمی دانستم مسابقات جهانی چه نوع عضلات و چگالی می خواهد. این مسابقه تجربه ارزشمندی بود که با حال و هوای مسابقات جهانی آشنا شوم.
در 20 روز آخر که اردو تشکیل شده بود، راهنمایی های بیت الله عباسپور در مسائل رژیم و آماده سازی پیش از مسابقه، تحولی در من ایجاد کرد.
در 2 سال گذشته مدتی از تمرین جدی دور بودم و فقط به کار مربیگری می پرداختم. به همین خاطر نتوانستم به چگالی مورد نظرم برسم. وگرنه شرایط بدنم بیشتر مناسب وزن 100 کیلو است. برای آسیایی 2009 تلفیقی از چگالی گذشته و پیچیدگی عضلات امروزم را ارائه می دهم.
در تیم ملی همه زحمت کشیدند. آقای پورعلی فرد و کریم خان که خیلی در اردو زحمت کشید. همین طور مربیان تیم ملی به خصوص آرش نویدی که در روزهای آخر مدت زیادی را روی فیگورهایم کار کرد.
قبل از اعزام قرار بود در وزن 65 کیلو شرکت کنم. بعضی کارشناسان هم می گفتند در 65 کیلو برای مدال گرفتن بخت زیادی دارم اما امکان وزن کم کردن بیشتر از این نداشتم. اگر می خواستم 5 کیلوی دیگر وزن کم کنم، عضله هایم می ریخت.
9 ماه رژیم داشتم و در این مدت روی 73 کیلو کات می شدم. با وضعیت بدنی ام، 70 کیلو بهترین وزن ممکن بود.
از سال 79 که برای اولین بار در مسابقه قهرمانی کشور شرکت کردم، تا امروز در هر مسابقه داخلی و آسیایی و جهانی که رفتم، ترافیک مدعیان و قهرمانان بوده. این هم تقدیر من است که مسابقه آسان نداشته باشم. در بحرین هم دو قهرمان بزرگ 65 کیلوی جهان (خوزه کارلوس سانتوز و عبدالصمد سازلی) برای اولین بار به یک وزن بالاتر آمدند تا رقابت 70 کیلویی ها سخت تر از قبل باشد.
در مجموع از کارم راضی هستم. حتی می توانستم یکی از مدال آوران باشم. بدنساز اسلواکی حقش سومی نبود. عبدالصمد سازلی هم شرایط قبل را نداشت و می توانست چهارم نباشد. اما خوزه کارلوس سانتوز باید اول می شد.
مهم ترین اتفاق این بود که در بخش تیمی نتیجه گرفتیم. این نتیجه حاصل تلاش همه بچه ها، مسئولان فدراسیون، آقایان پورعلی فرد، کریم خان و کادر فنی تیم بود. در اردوی تیم ملی فوق العاده آرامش داشتیم و این در نتیجه ای که به دست آوردیم، بسیار تأثیرگذار بود.
در ایران نمی شود مثل محسن یزدانی را پیدا کرد. او یک مربی واقعی است که به جز مسائل تمرینی و تغذیه ای، به وضعیت روحی ورزشکاران خیلی اهمیت می دهد.
عباس عاقلی
85 کیلو شلوغ ترین وزن بود. در روز وزن کشی، وقتی بقیه را دیدم. پیش بینی می کردم فینالیست می شود اما گفتم اگر فینالیست شوم، سوم و چهارم هستم.
بعد از روز مقدماتی هم همچنان روی سوم و چهارمی بودم. وقتی اسمم را به عنوان نفر ششم خواندند، تعجب کردم.
کمال عبدالسلام حقش اولی نبود. او خیلی افت کرده بود و نباید بالاتر از سوم می شد.
با اینکه اولین تجربه جهانی ام بود، قاعدتاً باید از نتیجه راضی باشم ولی این رضایت صددرصد نیست. با توجه به زحمتی که کشیده بودم، انتظار مقام بالاتری داشتم.
خوشحالم که نتیجه تیمی خوبی به دست آمد و همین که در امتیاز تیمی مؤثر بودم، احساس رضایت بیشتری دارم.
قابل مقایسه با مسابقات دوحه نبودم. بدن های ما در دوحه فقط به درد بادی کلاسیک می خورد!
این بهترین اردوی تیم ملی در این سال ها بود. با آرامشی که وجود داشت، شرایط از این بهتر نمی شد. به نظر من تا سال ها نمی شود تیمی مثل این جمع و جور کرد. تیمی پاک با نتیجه ای عالی.
ما هیچ توقعی نداریم اما اگر قرار است مراسم و برنامه ای برای تقدیر برپا شود، بهتر است فدراسیون همه اعضای تیم را در نظر داشته باشد.
مجتبی نوترکی
در وزن 100 کیلو 24 نفر وزن کشی کردند که همگی بدن های خوبی بودند. این برای اولین بار بود که در مسابقات برون مرزی شرکت می کردم و ابتدا جو مسابقه برایم سنگین بود.
چون شرایط مسابقه جهانی را تجربه نکرده بود، هیچ پیش زمینه ذهنی نداشتم و نمی دانستم چه نتیجه ای کسب می کنم.
در روز مقدماتی از صحنه که پایین آمدم، محسن یزدانی، آرش نویدی و بیت الله عباسپور که پایین صحنه مرا راهنمایی می کردند، گفتند یکی از فینالیست ها می شوم.
از 9 سال پیش تمرین را شروع کرده ام. اولین بار سال 79 در رده جوانان مسابقه دادم و چهارم شدم. بعد از آن در سال های 81، 83 در رده جوانان قهرمان شدم که قهرمانی ام در سال 83 مورد توجه قرار گرفت. آن موقع زیر نظر علی نعمتی کار می کردم.
بعد از سال 83 به خاطر مشغله شغلی، مدتی تمریناتم نامنظم شد و از فضای مسابقات دور افتادم تا 14 ماه پیش که مرحله جدید ورزشم را زیر نظر بیت الله عباسپور شروع کردم.
استیل بدنی و قدم بیشتر مناسب دسته فوق سنگین است و سعی می کنم در سال های آینده در وزن 100+ کیلو روی صحنه بروم.
از بیت الله عباسپور، محسن یزدانی، آرش نویدی، میلاد مسکوک و همه مسئولان فدراسیون تشکر می کنم. همچنین از مسئولین پرورش اندام همدان و خانواده ام که این موفقیت بدون آن ها ممکن نبود.
مهدی عیاری
موفقیت تیم ملی ناشی از آرامشی بود که در اردو حاکم بود. در اردو بهترین وضعیت روحی را داشتیم و محسن یزدانی به همه امید و روحیه می داد.
وضعیت تیم از پارسال تا امسال زمین تا آسمان فرق کرده بود. پارسال استرس داشتیم و نحوه وزن کم کردن مان هم درست نبود. خوشبختانه امسال این اتفاق نیافتاد. و محسن یزدانی هم مطمئن بود که همه ما بدون هیچ مشکلی سر وزن می رسیم.
روز مقدماتی که جزو 15 نفر برتر انتخاب شدم، امید داشتم که به فینال برسم اما حقیقتش خیلی به مدال فکر نمی کردم. یوسف کریمی، رضا امین ترابی و بقیه ایرانی هایی که پایین صحنه بودند، راهنمایی می کردند، با تشویق هایشان انگیزه می دادند و همان ها بعد از پایان مقدماتی به من اطمینان دادند که فینالیست خواهم شد.
قبل از فینال محسن یزدانی خیلی به من انگیزه داد و گفت اگر خوب بجنگی، صددرصد مدال می گیری.
پارسال در آسیایی شرکت کردم و نقره گرفتم، امسال در جهانی شرکت کردم و سوم شدم. سال آینده در هر دو مسابقه حاضر خواهم بود. اول آسیایی تهران و بعد جهانی دوبی.
از محسن یزدانی، یوسف کریمی، کادر فنی و همه دست اندرکاران فدراسیون تشکر می کنم.
مرتضی روشن ضمیر
به عنوان تجربه اول، از عملکردم راضی هستم. نفر اول تا پانزدهم اختلاف فاحش با هم نداشتند و رقابت خیلی نزدیک بود. در داوری هم هیچ حق کشی و پارتی بازی وجود نداشت.
بعد از مسابقه به من گفتند یازدهم شدی. اما روزنامه شما نوشته بود سیزدهم. فکر می کنم اشتباه شده بود.
از گوشه و کنار اطلاعاتی از مسابقات آسیایی داشتم اما درباره جهانی نه. نمی دانستم مسابقات جهانی چه نوع عضلات و چگالی می خواهد. این مسابقه تجربه ارزشمندی بود که با حال و هوای مسابقات جهانی آشنا شوم.
در 20 روز آخر که اردو تشکیل شده بود، راهنمایی های بیت الله عباسپور در مسائل رژیم و آماده سازی پیش از مسابقه، تحولی در من ایجاد کرد.
در 2 سال گذشته مدتی از تمرین جدی دور بودم و فقط به کار مربیگری می پرداختم. به همین خاطر نتوانستم به چگالی مورد نظرم برسم. وگرنه شرایط بدنم بیشتر مناسب وزن 100 کیلو است. برای آسیایی 2009 تلفیقی از چگالی گذشته و پیچیدگی عضلات امروزم را ارائه می دهم.
در تیم ملی همه زحمت کشیدند. آقای پورعلی فرد و کریم خان که خیلی در اردو زحمت کشید. همین طور مربیان تیم ملی به خصوص آرش نویدی که در روزهای آخر مدت زیادی را روی فیگورهایم کار کرد.