Mohsen
۱۳۸۷-۰۸-۲۹, ۰۶:۲۴ بعد از ظهر
در شرایطی که تیم 8 نفره ایران با 6 فینالیست موفق ترین نتیجه تاریخ خود را در رقابت های قهرمانی جهان رقم زد، فریدون حقی بدنساز دسته فوق سنگین، تنها ملی پوشی بود که نتوانست به جمع 15 نفر برتر راه یابد. شاید در ارزیابی های اولیه این یک ناکامی برای او تلقی شود اما فریدون حقی که از باسابقه های تیم ملی محسوب می شود را نباید یک ناکام دانست.
اول: فریدون حقی این جرات را داشته که از سال 2001 تا امروز 3 بار برای حضور در مسابقات جهانی اعلام آمادگی کند. در حالی که اغلب سنگین وزن های ما تمایلی به شرکت در این رقابت سخت نشان نمی دهند. حقی آنقدر جوان و بی تجربه نیست که نداند در عرصه جهانی چه حریفانی انتظارش را می کشند و سطح مسابقه در چه حدی است. از این حیث باید جسارت او را ستود.
دوم: دو هفته پیش هم نوشتیم دسته فوق سنگین مسابقات آماتوری، چیزی کم از رقابت های حرفه ای ندارد. خیلی از نامداران حال حاضر جهان از رونی کولمن و گونتر شلیرکمپ تا احمد حیدر و دارم چارلز از کانال همین مسابقات آماتوری قهرمانی جهان به جمع حرفه ای ها راه یافتند. آخرین نمونه آن دنیس ولف آلمانی بود که سه سال پیش در شانگهای قهرمان شد و امروز تا فینال مستر المپیا پیشرفت کرده است. با آنچه که در بحرین از احمد حامدی مصری (قهرمان دسته فوق سنگین) دیدیم، هیچ جای تعجبی ندارد که سرنوشت دنیس ولف در انتظار او باشد.
سوم: فریدون حقی فینالیست نشد، مگر بقیه آسیایی ها چه کردند؟ به طور کلی آسیایی ها در فوق سنگین جهان تا به حال چه افتخاری داشته اند؟ این واقعیتی است که در این وزن خاص، آسیایی ها بیش از یک دهه است، حتی تک ستاره هم نداشته اند. بخشی از این ناکامی آسیایی ها به دلیل غیبت همیشگی آن ها در مسابقات جهانی است. اگر بدنسازان این قاره در مسابقات جهانی استمرار داشته باشند، بالاخره روزی "دیده" خواهند شد.
چهارم: از منظر فنی فریدون حقی تفاوت چندانی با نفراتی که به مرحله بعدی راه یافتند، نداشت. شاید اگر او روی صحنه جنگندگی بیشتری داشت، چند پله بالاتر می نشست. با این حال حذف فریدون حقی نباید به معنی حذف همیشگی سنگین وزن های ایران از مسابقات جهانی تلقی شود. ما می توانیم در سال های آینده در همین وزن دشوار هم حرف هایی برای گفتن داشته باشیم، همانطور که تا پارسال تصور نمی کردیم در رده تیمی نایب قهرمان جهان باشیم.
اول: فریدون حقی این جرات را داشته که از سال 2001 تا امروز 3 بار برای حضور در مسابقات جهانی اعلام آمادگی کند. در حالی که اغلب سنگین وزن های ما تمایلی به شرکت در این رقابت سخت نشان نمی دهند. حقی آنقدر جوان و بی تجربه نیست که نداند در عرصه جهانی چه حریفانی انتظارش را می کشند و سطح مسابقه در چه حدی است. از این حیث باید جسارت او را ستود.
دوم: دو هفته پیش هم نوشتیم دسته فوق سنگین مسابقات آماتوری، چیزی کم از رقابت های حرفه ای ندارد. خیلی از نامداران حال حاضر جهان از رونی کولمن و گونتر شلیرکمپ تا احمد حیدر و دارم چارلز از کانال همین مسابقات آماتوری قهرمانی جهان به جمع حرفه ای ها راه یافتند. آخرین نمونه آن دنیس ولف آلمانی بود که سه سال پیش در شانگهای قهرمان شد و امروز تا فینال مستر المپیا پیشرفت کرده است. با آنچه که در بحرین از احمد حامدی مصری (قهرمان دسته فوق سنگین) دیدیم، هیچ جای تعجبی ندارد که سرنوشت دنیس ولف در انتظار او باشد.
سوم: فریدون حقی فینالیست نشد، مگر بقیه آسیایی ها چه کردند؟ به طور کلی آسیایی ها در فوق سنگین جهان تا به حال چه افتخاری داشته اند؟ این واقعیتی است که در این وزن خاص، آسیایی ها بیش از یک دهه است، حتی تک ستاره هم نداشته اند. بخشی از این ناکامی آسیایی ها به دلیل غیبت همیشگی آن ها در مسابقات جهانی است. اگر بدنسازان این قاره در مسابقات جهانی استمرار داشته باشند، بالاخره روزی "دیده" خواهند شد.
چهارم: از منظر فنی فریدون حقی تفاوت چندانی با نفراتی که به مرحله بعدی راه یافتند، نداشت. شاید اگر او روی صحنه جنگندگی بیشتری داشت، چند پله بالاتر می نشست. با این حال حذف فریدون حقی نباید به معنی حذف همیشگی سنگین وزن های ایران از مسابقات جهانی تلقی شود. ما می توانیم در سال های آینده در همین وزن دشوار هم حرف هایی برای گفتن داشته باشیم، همانطور که تا پارسال تصور نمی کردیم در رده تیمی نایب قهرمان جهان باشیم.