Mohsen
۱۳۸۷-۰۸-۲۹, ۰۶:۵۱ بعد از ظهر
پرونده مسابقات سال 2008 با انجام رقابت های قهرمانی جهان در بحرین به خوبی و خوشی بسته شد و ملی پوشان ایران با نتیجه ای درخشان، برگ زرینی به پرونده افتخارات پرورش اندام کشورمان افزودند. از امروز نگاه ها به مسابقات آسیایی 2009 تهران معطوف است، مسابقه ای که در آن تیم ملی ما چاره ای جز "قهرمانی مقتدرانه" ندارد! تیمی که در سال 2008 با ترکیبی ناقص قهرمان آسیا شده و در مسابقات جهانی نایب قهرمانی را به دست آورده، طبعاً در خانه می بایست نتیجه ای تکرار نشدنی رقم بزند. به همین دلیل است که می گوییم قهرمانی قابل پیش بینی ما در مسابقات سال آینده "باید" مقتدرانه باشد. اگر تا همین چند سال پیش آرزو داشتیم که در رده بندی تیمی آسیا روی سکوی دومی و سومی باشیم، حالا دیگر شرایط تغییر کرده و امروزه با این نتایجی که رقم خورده، سطح توقع جامعه پرورش اندام از تیم ملی بالا رفته است.
واقعیت این است که در سطح آسیا، هیچ کشوری نیست که مثل ایران بتواند یک تیم کامل را آماده مسابقات کند. قطر که چند سالی با اتکا به 3 ستاره خود در سطح قاره مطرح شد، در حال حاضر فقط کمال عبدالسلام را در اختیار دارد که آن هم نسبت به سال های گذشته آشکارا افت کرده است. تایلند هم به جز سیتهی چارون ریت، سوم سری و سوم خیت، هیچ بدنسازی در حد سطح اول آسیا ندارد. مالزی که سالهاست یک عبدالصمد سازلی دارد و دیگر هیچ. سنگاپور با تمام نشدن نسلی که آخرین آن ابراهیم سیهات بود، تنها چائو لینگ فونگ را دارد و اندونزی هم در حال حاضر فقط یک بدنساز به نام سایفرزالدی را در جمع مدعیان طراز اول آسیا در اختیار دارد. دو قهرمان پرافتخار ویتنامی یعنی فام وان مچ و لی دوک هم پیرتر از آن هستند که همچون گذشته شکست ناپذیر باشند. هنگ کنگ به جز چان یون تو که در 75 کیلوی آسیا رکوردی استثنایی دارد، هیچ چهره دیگری ندارد و میانمار و ژاپن هم که سالهاست به چند پیرمرد نزول کرده دلخوش کرده اند. کره جنوبی تنها از یک سبک وزن خوب به نام چو وانگ بانگ بهره می برد و بقیه نفراتش حرف چندانی برای گفتن ندارد. درغرب آسیا، امارات و عراق هرکدام یک 65 کیلوی درجه یک دارند. تنها می ماند بحرین که این روزها نزدیک ترین رقیب ما در قاره است. بحرین تنها کشوری است که می تواند یک تیم 5-6 نفره جور کند و این تمام بضاعت آسیاست!
اکثریت قریب به اتفاق کشورهای آسیایی، متکی به تک ستاره ها هستند و برخلاف ایران هیچ کدام آن ها توانایی آن را ندارند که "یک تیم کامل" باشند. این بزرگترین امتیازی است که کشورما در قیاس با رقبا دارد و طبیعی است رشته ای که دومین ورزش پرطرفدار ایران محسوب می شود، توانایی آن را داشته باشد که همزمان چندین بدنساز مدعی و درجه اول داشته باشد. واقعیت این است که پرورش اندام ایران از سطح قاره آسیا گذشته و از این پس باید همه تمرکز خود را متوجه رقابت های جهانی کند. وگرنه بعد از مدتی دچار رکود و پسرفت خواهد شد، چرا که در سطح قاره رقیب درخور توجهی برای ایران وجود ندارد و بعید است که در سال های آینده نیز مدعی تازه ای در این قاره پیدا شود.
واقعیت این است که در سطح آسیا، هیچ کشوری نیست که مثل ایران بتواند یک تیم کامل را آماده مسابقات کند. قطر که چند سالی با اتکا به 3 ستاره خود در سطح قاره مطرح شد، در حال حاضر فقط کمال عبدالسلام را در اختیار دارد که آن هم نسبت به سال های گذشته آشکارا افت کرده است. تایلند هم به جز سیتهی چارون ریت، سوم سری و سوم خیت، هیچ بدنسازی در حد سطح اول آسیا ندارد. مالزی که سالهاست یک عبدالصمد سازلی دارد و دیگر هیچ. سنگاپور با تمام نشدن نسلی که آخرین آن ابراهیم سیهات بود، تنها چائو لینگ فونگ را دارد و اندونزی هم در حال حاضر فقط یک بدنساز به نام سایفرزالدی را در جمع مدعیان طراز اول آسیا در اختیار دارد. دو قهرمان پرافتخار ویتنامی یعنی فام وان مچ و لی دوک هم پیرتر از آن هستند که همچون گذشته شکست ناپذیر باشند. هنگ کنگ به جز چان یون تو که در 75 کیلوی آسیا رکوردی استثنایی دارد، هیچ چهره دیگری ندارد و میانمار و ژاپن هم که سالهاست به چند پیرمرد نزول کرده دلخوش کرده اند. کره جنوبی تنها از یک سبک وزن خوب به نام چو وانگ بانگ بهره می برد و بقیه نفراتش حرف چندانی برای گفتن ندارد. درغرب آسیا، امارات و عراق هرکدام یک 65 کیلوی درجه یک دارند. تنها می ماند بحرین که این روزها نزدیک ترین رقیب ما در قاره است. بحرین تنها کشوری است که می تواند یک تیم 5-6 نفره جور کند و این تمام بضاعت آسیاست!
اکثریت قریب به اتفاق کشورهای آسیایی، متکی به تک ستاره ها هستند و برخلاف ایران هیچ کدام آن ها توانایی آن را ندارند که "یک تیم کامل" باشند. این بزرگترین امتیازی است که کشورما در قیاس با رقبا دارد و طبیعی است رشته ای که دومین ورزش پرطرفدار ایران محسوب می شود، توانایی آن را داشته باشد که همزمان چندین بدنساز مدعی و درجه اول داشته باشد. واقعیت این است که پرورش اندام ایران از سطح قاره آسیا گذشته و از این پس باید همه تمرکز خود را متوجه رقابت های جهانی کند. وگرنه بعد از مدتی دچار رکود و پسرفت خواهد شد، چرا که در سطح قاره رقیب درخور توجهی برای ایران وجود ندارد و بعید است که در سال های آینده نیز مدعی تازه ای در این قاره پیدا شود.