چرا بادی کلاسیک نه بادی بیلدینگ

[bigboy]

یه خورده با این جمله که قرمز کردم مشکل دارم.مشکل از همین جا شروع میشه که ما فقط تلاش میکنیم و گاهی هم خرج.
ولی این دو تا اصلا کافی نیستند.علم و ابزار دو مقوله بسیار مهم هستند که ما متاسفانه از اونها محرومیم.درپیت ترین دستگاههای بدنسازی در باشگاههای ایران هستند(به صورت عام گفتم)و با عرض معذرت از تمام اساتید سایت مربی کم سواد هم کم نداریم.
به عنوان مثال هنوز صد تا و یکی از باشگاهها دستگاه پل آور رو ندارند.هنوز در باشگاههای ایران باید برای استفاده از دستگاههای برقی برای تمرینات هوازی شهریه بیشتر پرداخت.
هنوز خیلی از مربی های ما از فهمیدن چهار کلام انگلیسی عاجز هستند.
هنوز در باشگاههای ما اکسی تجویز و مصرف میشه.هنوز در ورزش ما از داروهای از رده خارج که در هیچ گوشه دنیا استفاده نمیشه به عنوان دوپینگ استفاده میشه.
هنوز جامعه ما کراتینو یه چیز در حد خون سگ نجس و در حد هروئین خلاف میدونه.
آخه اگر بخوام بگم چند صفحه میشه.
شما بگید چطور میشه در اینچنین شرایطی فقط با تلاش و خرج با یه آمریکایی و یا اروپایی تا دندان مسلح از ابزار و علم و تکنیک رقابت کرد؟

با سلام
باید اعتراف کنم نکاتی رو که ذکر کردید کاملا بدون عیب و نقس هستند ولی در ادامه>>
بله مربی کم سواد_مربی بنده شخص با سواد و فهیمی بود بنده رو به
موفقیت های زیادی رسوند-مربی دوم بنده از نظر تحصیلات پیشرفت
کمی داشت ولی از علم نوین بدنسازی عقب نمی موند و باز روال کار
مربی قبلی بنده روادامه داد با اندکی پیشرفت
ایشون اقای عبدالرضا طیرزاده قرمان کشور هستند و سابقه نزدیک به
20 سال دارند و با وجود سن بالاشون هنوز همون طراوت و قدرت
جوانیشون رو در این رشته دارند حتی پیشرفت روزافزون که تو بدنسازهای
ایرانی در این سن و سال کمتر دیده میشه45 سال!!!

پس مربیان در سطح پاین تحصیلات رو نمی تونیم یه جورایی متهم کنیم:فکر نمی کنید یه کم کم لطفی در حق این عزیزان زحمت کش می کنید

و در اخر:: نکات دیگه ای رو هم ذکر کردید که بنده با شما موافقم
در این موارد باید بگم>>>>فقط و فقط محدودیت از طرف
موفق و پیروز باشید

[پيمان صادقي پري]

با حرف آقاي bigboy موافقم . توي همين علم كم ما خيلي قهرمان جهان و آسيا داريم و اين تنها به اين معني هستش كه توي همين ايران هم مربيان خوب و درجه يك داريم . در مورد مربيان نا آگاه هم كاملا به راحتي ميشه تشخيص داد كي آگاهه و كي نا آگاه .
بله توي خود باشگاه ما مربي باشگاه وي اوپتيموم با ليبل 4 سال پيش را داشت مصرف ميكرد . اين يعني چي ؟ يعني نميدونه بدنسازي چي به چيه . ايشون فوق ليسانس هم داره . اما در مورد محصولات جديد و سيستم هاي جديد تمريني هيچ آگاهي نداره .
هر چيزي تخصص خودش رو مي طلبه .
قهرمانان زيادي توي همين كشور داريم كه توي مسابقات آسيا و جهان بارها افتخار آفريني كرده اند .
فقط كافيه كه خودمان با خودمان صادق باشيم و براي انتخاب مربي واقعا عقلاني تصميم بگيريم .
چارلز گلاس يكي از بهترين مربيان دنيا و مربي روني كلمن فقط 10 سال تحصيلات داشته يعني تا اول دبيرستان . اما خداي علم تغذيه و تمرين و دارو هستش و اين را با تحقيقات در مورد چيزي كه علاقه داشته به دست آورده و بس . حتي ايشون توي سمينار هاي پزشكي تغذيه آمريكا بارها دعوت شده تا علم نوين تغذيه را تدريس كنه .
اما در اين كه بيش از 95% مربيان ( البته مربي نما ها چون كسي كه قهرمان نيست نميتونه قهرمان پرورش بده و اين يه حقيقته انكار ناپذيره ) علم دارو تغذيه و حتي تمرين ندارند شكي نيست .. اما جناب آقاي عبدالرضا طیرزاده واقعا يكي از قهرمانان خوش استيل و فوق العاده كشور هستند و كسي كه چندين بار توي كشوري شركت كرده و كارنامه درخشاني هم داشته شكي نيست كه علم كمي نداره .

[bodyguard]

با سلام
باید اعتراف کنم نکاتی رو که ذکر کردید کاملا بدون عیب و نقس هستند ولی در ادامه>>
بله مربی کم سواد_مربی بنده شخص با سواد و فهیمی بود بنده رو به
موفقیت های زیادی رسوند-مربی دوم بنده از نظر تحصیلات پیشرفت
کمی داشت ولی از علم نوین بدنسازی عقب نمی موند و باز روال کار
مربی قبلی بنده روادامه داد با اندکی پیشرفت
ایشون اقای عبدالرضا طیرزاده قرمان کشور هستند و سابقه نزدیک به
20 سال دارند و با وجود سن بالاشون هنوز همون طراوت و قدرت
جوانیشون رو در این رشته دارند حتی پیشرفت روزافزون که تو بدنسازهای
ایرانی در این سن و سال کمتر دیده میشه45 سال!!!

پس مربیان در سطح پاین تحصیلات رو نمی تونیم یه جورایی متهم کنیم:فکر نمی کنید یه کم کم لطفی در حق این عزیزان زحمت کش می کنید

و در اخر:: نکات دیگه ای رو هم ذکر کردید که بنده با شما موافقم
در این موارد باید بگم>>>>فقط و فقط محدودیت از طرف
موفق و پیروز باشید

شاید من بد گفتم و شایدم شما بد متوجه شدید.منظور از سواد اصلا و ابدا سواد آکادمیک نیست.چون در این دانشگاههای ما همه چیز هست به جز سواد.منظور سواد کاری و دانش کاری هست.همونی که شما دقیقا بیان کردید.
منظور اینه که یه نفر به تمام چم و خم کارش وارد باشه.منظور اینه که یه نفر حالیش باشه داره چی میگه نه اینکه فقط جملات قلمبه و سلمبه بلغور کنه.
کاملا با شما موافق هستم.سواد پشت میز و نیمکت منظور من نبود.منظورم سواد کاری بود
اگر که من منظورمو بد بیان کردم و باعث ایجاد سوتفاهم شده از همه دوستان و اساتید معذرت خواهی میکنم.

[mahdij]

پیرو مطالب قبلی و بدون هیچ توضیح اضافی توجه شما رابه مصاحبه زیر که مجله فلکس با باب پاریس صاحب یکی از زیباترین بدن ها در طول مسابقات حرفه ای بدنسازی که به وی لقب پسر طلایی پرورش اندام و اسطوره زیبایی بدن داده اند جلب می کنم:(برگرفته از مجله دانش ورزش)

هرچند به سختی می‌توان زمان و مکان دقیق تولد بدنسازی را مشخص کرد، ولی فرهنگ یونان قدیم اولین جائی است که ما می‌دانیم در آن از بدن عضلانی افراد تقدیر می‌شد. هنرمندان یونان بدن عضلانی ورزشکاران و جنگجویان را طی رقابت‌های ورزشی یا نبرد در ذهن ترسیم می‌کردند، و آن را به شکل نقاشی، مجسمه‌تراشی یا روی کتیبه‌های سنگی پیاده‌سازی می‌کردند.
با گذشت زمان، تصاویر قهرمان‌گونه مردان به یکی از عناصر ایده‌آل در یونان باستان بدل شد، و نماد افرادی شد که از نظر ذهنی و جسمی در حد بالائی بودند.
امروز این یکی از دستاویزهای منتقدان بدنسازی است، مبنی بر این‌که قهرمانان امروز بدنسازی از جمله جی کاتلر، رونی کلمن و دیگرانی که در سطوح بالا رقابت می‌کنند کمترین ارتباط را با ایده‌آل‌های یونان باستان دارند. منتقدان بر این باورند که استانداردهای زیباشناسی که توسط هنرمندان باستان برجای مانده‌اند جاودان است و الگو و پایه‌گذار بدن‌های افرادی در عصر معاصر بوده از یوگن ساندو تا چارلز اطلس، استیو شوارزنگر تا فرانک زین. و حقیقتاً ظاهر برجسته آنها ـ از شانه‌های پهن، کمر و باسن باریک، و ظاهر اساطیری نشان و مقیاسی برای قهرمانی در رقابت‌های بدنسازی به حساب می‌آمد، حداقل به مدت هشت دهه در عصر نوین بدنسازی که حدوداً از اوایل قرن بیستم آغاز شد.
اما، تغییر نگاه‌ها از اهمیت به فرم بدن‌ها به سمت سایز و سختی آنها در بدنسازی از اوایل دهه نود آغاز شد و شرکت‌کنندگان با سه انتخاب مواجه شدند: این‌که با استانداردهای جدید تطابق یابند، به استانداردهای قدیم پایبند بمانند یا این‌که از صحنه رقابت خارج شوند. بسیاری گزینه اول را انتخاب کردند. آنهائی که بدنشان امکان افزایش حجم را برای آنها مهیا نمی‌کرد دومین گزینه را انتخاب کردند، ولی پس از مدتی ناچار به انتخاب گزینه سوم شدند، و عده‌ای هم از همان ابتدا راه سوم را برگزیدند و خود را کنار کشیدند. در واقع سرانجام گزینه دوم هم عدم موفقیت و خارج شدن از رقابت بود.
در طول این زمان پرآشوب در تاریخ بدنسازی، یک مرد تا حدودی هر سه گزینه را آزمایش کرد، ولی در نهایت وفاداری خود را به ایده‌آل‌های یونان باستان حفظ کرد.
با قد ۱۸۲.۵ سانتی‌متر و وزن حدود ۱۰۵ کیلوگرم در زمان رقابت، باب پاریس در طول نه سالی که در عرصه حضور داشت، تجسم زنده‌ای از ایده‌آل‌های یونان بود. او قهرمانی جهان در رده آماتور را در سال ۱۹۸۳ و تنها در حالی که ۲۳ سال داشت به‌دست آورد و یک سال بعد برای اولین‌بار در رقابت مستر المپیا حضور یافت، پاریس به‌عنوان پسر طلائی پرورش اندام نام گرفت، قهرمانی که انتظار می‌رفت به سرعت سکان‌دار ورزش بدنسازی شود.
ولی این پیش‌بینی تحقق نیافت. هرچند او در دوره حرفه‌ای که بین سال‌های ۱۹۸۴ تا ۱۹۹۲ ادامه یافت، نسبتاً موفق بود ولی هرگز نتوانست نه در رقابت المپیا که خودش پیش‌بینی کرده بود و نه در هیچ رقابت حرفه‌ای دیگری به قهرمانی برسد.
داستان او داستان مردی شکست‌خورده نییست ولی مربوط به مردی کاملاً موفق هم نمی‌شود. گذشته از سوابق رقابتی او، پاریس یکی از موفق‌ترین بدنسازان روزگار خودش بود، و پس از این‌که از عرصه رقابت هم خارج شد در زمینه‌های گوناگونی وارد شد و به موفقیت رسید از نویسندگی، هنرپیشگی، مدل، تدریس و سخنرانی در کنفرانس‌های مختلف.
حالا هرچند او دیگر در وزن ۱۰۵ کیلو نیست ولی شاید بیش از همیشه نزدیک‌تر به ایده‌آل‌های یونان باستان است.
آن‌چه در ادامه خواهید دید مصاحبه خبرنگار فلکس با او است:

صفحه 1

[mahdij]

▪ آخرین رقابت بدنسازی که در آن حضور یافتی برمی‌گردد به سال ۱۹۹۲، ولی هنوز هم مردم در مورد بدن تو صحبت می‌کنند. آیا هنوز هم علاقمندان بدنسازی با تو در مورد تجربیاتی که در بدنسازی داری تماس می‌گیرند؟
ـ باب پاریس: در واقع بله. سال‌ها از زمانی که رقابت می‌کردم می‌گذرد، و مدتی هم هست که از بدنسازی دور بوده‌ام، ولی برایم جالب است که هنوز هم نقدهای مثبتی در مورد بدنم می‌شنوم و این‌که می‌بینم هنوز هم از کار من تمجید می‌کنند. هنوز با بازتاب‌های زیادی از سوی طرفداران بدنسازی مواجه هستم و برایم جالب است، چیزی که مدت زیادی است از ان دور شده‌ام هنوز بخش زیادی از زندگی‌ام را تشکیل می‌دهد.
▪به‌نظر می‌آید که کاملاً خودت را از بدنسازی جدا کردی. آیا این به دلیل تغییر بنیادی در طرز فکر توست؟ چه چیز باعث این جدایی شده؟
ـ سال‌های اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه ۹۰ واقعاً دوران پیچیده‌ای برای پرورش اندام بود. و همان دورانی هم بود که علاقه من به رقابت رو به کاهش گذاشت. ما در مرحله‌ای قرار گرفتیم که دو نسل پرورش اندام به هم رسیدند. اتفاقاً این همان زمانی هم بود که انجام آزمایشات تست دوپینگ در رقابت‌ها شکل عملی به خود گرفت و ورزش بیشتر در مسیر اقتصادی قرار گرفت.
در واقع من دو سه سالی هم بیش از آن‌چه لازم بود به رقابت ادامه دادم برای این‌که احساس می‌کردم باید به اهداف بزرگ‌تری دست یابم. ولی بدنسازی در مسیری که مورد نظر من بود حرکت نمی‌کرد. و در واقع از تمام آن چیزهائی که مرا به‌ سمت خود کشیده بود دور می‌شد. آن‌چه مرا به سمت بدنسازی جلب کرد دیدن بدن آرنولد روی جلد مجله ماسل بیلدر بود نشریه‌ای که بعدها به ماسل اند فیتنس تغییر نام یافت. بعید می‌دانم که اگر الآن ۱۶، ۱۷ ساله بودم باز هم با دیدن تصاویر قهرمانان امروز به سمت بدنسازی جذب می‌شدم.
می‌دانم که این حرف‌ها مثل حرف‌های یک ”پیر مرد است“ که در مورد روزهای خوب گذشته حرف می‌زند و از شرایط امروز گله می‌کند. ولی اگر آرزوئی برای پرورش اندام داشته باشم این است که باز هم به مسیری که در سال‌های دهه ۸۰ طی می‌کرد باز گردد و آن‌هم مسیری بود که در آن حجم عضلانی یکی از جاذبه‌های بدنسازان بود، نه این‌که پایه و اساس بدنسازی، به‌نظر می‌آید بدنسازی به‌جای رشد از نظر تعدادی افراد که هدف قرار می‌دهد و به‌سوی خود جذب می‌کند، نزول کرده.
▪ فکر می‌کنی چه‌طور باید این روند را تغییر داد؟
ـ کاملاً مطمئن نیستم. فکر می‌کنم اولین چیزی که یک ورزش باید داشته باشد جذابیت آن است. فکر می‌کنم بدنسازی جذابیت خود را زمانی از دست داد که تصمیم گرفتند آزمایش تست دوپینگ را در رده حرفه‌ای به اجرا نگذارند چون احساس می‌کردند ”حضار خود را از دست می‌دهند“. بله شاید این‌طور بود، هر تغییری، در ابتدا با مخالفت‌ها و ناراحتی‌های عده‌ای روبه‌رو می‌شود ولی اگر بتوانید در مقابل آنها مقاومت کنید، آن‌چه به‌دست می‌آید می‌تواند خیلی بهتر باشد. فکر می‌کنم داوران باید اهمیت بیشتری بدهند به چیزهائی که در مورد فرم بدن معقول به‌نظر می‌رسد تا مجادله کردن در این مورد که آیا یک بدنساز ۱۲۰ کیلوئی زیباتر است یا یک بدنساز ۱۳۰ کیلوئی؟ ”ما باید توجه‌مان را به سمت زیبائی‌های فیزیک یک بدنساز جلب کنیم که نگاه یک کودک را به سمت خود جلب می‌کند و او را تشویق می‌کند تا به کار با وزنه بپردازد و تلاش کند تا به چنان ظاهری دست یابد.
بنابراین، واقعاً نمی‌دانم که چه چیزهائی نیاز است برای این‌که بتوان کمک کرد تا چنین تحولی رخ دهد و من آن‌قدر از بدنسازی دور بوده‌ام که از مکانیسم دقیقی که حالا بر آن حاکم استت اطلاع نداشته باشم. ولی می‌دانم که دریائی از تغییرات را می‌توان ایجاد کرد اگر داوری رقابت‌ها و دید داوران را اصلاح کنیم و اگر به اصول بازگردیم حرفه‌ای اجباری کنیم یا دیگر قوانینی که در این سال‌ها کنار گذاشته‌ایم را به اجرا بگذاریم.

صفحه 2