خط توليد سبك وزن مسدود است

[پيمان صادقي پري]

جلسه بازبيني مدعيان حضور در اردوي تيم ملي اگرچه نشانگر پتانسيل فراوان پرورش اندام ايران در سطح مسابقات آماتوري بود اما نگاهي واقعيت هاي نيز در دل خود داشت كه مهم ترين آن ناهمگوني در اوزان منتخبان اردو است. از جمع 20 نفري كه با چراغ سبز كميته فني به اردوي تيم ملي دعوت شده اند، تنها چهار نفر (احسان خواجوي، يوسف كريمي، سامان سرابي و محرم پناهي) توانايي حضور در اوزان 55 تا 75 كيلو را دارند و بقيه مدعوين در رده 80 تا 100+ كيلو جاي مي گيرند. اگر 6 نفري كه به خاطر مدال آوري در مسابقات سال گذشته از حضور در اين جلسه معاف شده بودند را به اين جمع اضافه كنيم، به نتيجه نگران كننده تري مي رسيم: 4 نفر سبك وزن و ميان وزن، 22 نفر سنگين وزن! به عبارت ديگر تيمي كه در مسابقات آسيايي ميزبان است در 5 وزن نخست، احتمالاً بيش از 3 نماينده نخواهد داشت و در عوض در دو وزن بالا، چاره اي جز خط خوردن مردان آماده اي كه هر كدام در حد قهرماني آسيا هستند، نيست. اين يكي از ضعف هاي فعلي پرورش اندام ايران است كه به اندازه كافي سبك وزن توليد نمي كند و در مسابقات داخلي هم همين وضعيت برقرار است. يعني به همان اندازه كه رقابت در دسته هاي 90 و 100 و 100+ كيلو شلوغ است، به همان مقدار رقابت در اوزان سبك سوت و كور است.
اين در حالي است كه فدراسيون آسيايي، مجوز حضور دو تيم الف و ب را به ايران داده و در شرايط طبيعي مي بايست ما حداقل 6 تا 8 ورزشكار در اوزان پايين داشته باشيم. جالب اينكه خيلي از قهرمانان ما كه در سال هاي گذشته در عرصه هاي بين المللي افتخار آفرين بوده اند، در 5 وزن نخست قرار داشته اند اما چند سالي است اين روند به هم خورده و تمام توجه و تمركز پرورش اندام ايران به اوزان سنگين محدود شده است.
در جلسه روز جمعه هم كميته فني با وجود اينكه تلاش كرد نفرات بيشتري را در اوزان سبك به اردو دعوت كند اما متاسفانه به جز يكي دو مورد، ساير خط خورده هاي اين دسته كيفيت لازم را براي حضور در مسابقات بين المللي نداشتند و با اين اوصاف حتي فرستادن يك تيم كامل به مسابقات آسيايي دشوار مي شود، چرا كه طبق قوانين، هر كشور تنها در دو وزن مي تواند دو نماينده داشته باشد. نتيجه آن كه از جمع 26 نفر دعوت شده به اردوي تيم ملي، با فرض اينكه در مرحله آزمايش دوپينگ كمترين ريزش را داشته باشيم، باز هم بايد منتظر خط خوردن سنگين وزن هايي باشيم كه در صورت حضور در مسابقات آسيايي بدون ترديد صاحب مدال مي شدند. شايد آنچه كه امروز پرورش اندام ايران به آن دچار شده، نتيجه نگاهي باشد كه در همه اين سال ها وجود داشته؛ نگاهي كه رنگ مدال سنگين وزن ها را پررنگ تر جلوه داده و به نوعي در حق ورزشكاران اوزان پايين ظلم شده ا