عکس هایی از ارامگاه ناصر عبدالعلی
من خودمم نه خاطره، منظره ام نه پنجره
من یه هوای تازه ام، نه انعکاس حنجره
میخوام سکوت کوچه رو ترانه بارون بکنم
دلا رو به ضیافتِ ترانه مهمون بکنم
میخوام بگم که این صدا هر چی که هس مال منه
شیشه ی رخوت شبو سنگ ستاره میشکنه
خونه ی من همین وراس، پیش شما پیاده ها
هر جا که چشم عاشقی، مونده به خط جاده ها
بغض ترانه سنگیه، من ولی *** شیشه ام
دل رو به غربت نزدم، تیشه نخورده ریشه ام
تنها دلیل بودنم، خوندنِ این ترانه هاس
زخم هزار تا خاطره، تو دل عاشقانه هاس"
روحش شاد و یادش گرامی باد
خدا بیامرزدش
من از نهایت شب حرف میزنممن از نهایت تاریکی حرف میزنماگر به خانه من آمدیبرای من ای مهربان چراغ بیارو یک دریچه ای که از آنبه ازدحام کوچه خوشبخت بنگرم
مجوز های ارسال و ویرایش
پاسخ با نقل قول
