آزمايش دوپينگ و رشته‌هايي كه پنبه مي‌شود
بشير آنلاين: سال‌ها پيش، وقتي هنوز پرورش اندام صاحب فدراسيون مستقل نشده بود، متوليان آن روزهاي پرورش اندام براي مبارزه با دوپينگ بدترين روش ممكن را انتخاب كردند. آن‌ها كه تصور مي‌كردند ريشه‌كن كردن دوپينگ مساله‌اي پيش پا افتاده است، در چند مسابقه داخلي، بدون اينكه ماموران كنترل دوپينگ حضور داشته باشند، شيشه‌هاي آزمايش را به سالن مي‌آوردند و بدون اينكه نمونه‌ها را به آزمايشگاهي ارسال كنند، همه آن نمونه‌هاي آزمايش را دور مي‌ريختند! بعد از چند هفته هم اعلام مي‌شد كه همه نتايج آزمايش‌ها منفي بوده و ورزشكاران ما «پاك پاك» هستند.
يكي از اثرات وحشتناك اين ابتكار عجيب و غريب، باور غلطي بود كه در ذهن بعضي ورزشكاران شكل مي‌گرفت. ورزشكاري كه خودش مي‌دانست در دوره آماده‌سازي چقدر قرص و آمپول غيرمجاز مصرف كرده، باورش مي‌شد كه «علامه دهر» شده و ياد گرفته چطور هر چيزي كه دلش خواست تزريق كند و تست دوپينگش هم منفي باشد. نتيجه اين روش غلط، اين بود كه تيم ملي ايران در سال‌هاي 1995 تا 2005 همه ركوردهاي دوپينگ در مسابقات بين‌المللي را جابجا كرد و آنقدر آش شور شد كه فدراسيون آسيايي و جهاني، تيم ايران را در «ليست سياه» قرار دادند.
خيلي سال طول كشيد تا بدنسازان ما باور كنند راز قهرماني در نكات ديگري نهفته است و آمپول معجزه نمي‌كند. خوشبختانه در سال‌هاي اخير آمار دوپينگ بدنسازان ايراني همواره روندي نزولي داشته و به سطح قابل قبولی نزديك شده است اما از زماني كه كار فدراسيون‌هاي جهاني و آسيايي به اختلاف رسيد و ديگر سختگيري‌هاي گذشته در مورد آزمايش دوپينگ ملي‌پوشان اعمال نمي‌شود. به طور مثال، در همين مسابقات آسيايي كه در تهران برگزار شد، خبري از نظارت دقيق و آزمايش دوپينگ از نفرات برتر اوزان مختلف نبود و فعلاً ABBF در شرايطي نيست كه بخواهد كسي را رنجيده خاطر كند! وگرنه اگر از تيم عراق آزمايش گرفته مي‌شد، بعيد بود كه حتي يك مدال اين تيم باقي بماند. در اين مسابقه فقط ماموران كنترل دوپينگ ايران (نادو) در روز مقدماتي در سالن ديده شدند و گويا از چند نفر محدود هم به طور تصادفي آزمايش گرفتند كه هنوز نتيجه آن اعلام نشده است اما آن آزمايش ربطي به فدراسيون بين‌المللي آسيا نداشت و از شواهد اينطور برمي‌آيد كه در دومين دوره مسابقات جهاني WBPF در هند هم وضعيت به همين گونه خواهد بود.
اگر اين روند همچنان ادامه داشته باشد و ورزشكاران به حضور در مسابقات بدون آزمايش عادت كنند، شايد همه رشته‌هايي كه در اين سال‌ها بافته شده، پنبه شود. حتي اگر فدراسيون آسيايي و جهاني در اين مورد سخت‌گيري نمي‌كنند، چه اشكالي دارد كه فدراسيون همان سياست قبلي را ادامه دهد و تيم ملي را بدون آزمايش دوپينگ به هيچ مسابقه‌اي اعزام نكند؟ ما كه آنقدر پتانسيل داريم كه بتوانيم همزمان سه تيم ملي داشته باشيم، چرا بايد ***** آزمايش دوپينگ را كنار بگذاريم؟
سه ماه ديگر بازي‌هاي ساحلي آسيا آغاز مي‌شود و در آن مسابقه يقيناً آزمايش دوپينگ وجود خواهد داشت. بايد مواظب باشيم در مسابقه‌اي كه رسانه‌هاي زيادي به حاشيه و متن آن مي‌پردازند، موضوع آزمايش دوپينگ براي پرورش اندام ايران مشكل ساز نشود.
پاسخ با نقل قول
