سال ها پيش از اينكه پرورش اندام صاحب فدراسيوني مستقل باشد، علي مرادي رئيس سابق فدراسيون وزنه برداري طرح ليگ پرورش اندام را اجرا كرد. اين تصميم در حالي به مرحله عمل نزديك شد كه همان موقع خيلي از اهالي فن به فدراسيون وزنه برداري توصيه كردند كه شرايط خاص اين رشته با برگزاري مسابقات مداوم و دوره اي همخواني ندارد و يك بدنساز نمي تواند براي هفته هاي طولاني، خود را در شرايط مسابقه نگه دارد. پس از همان تجربه ناموفق ليگ پرورش اندام بود كه پرونده مسابقات مستمر براي اين رشته براي هميشه بسته شد و ديگر كسي به فكر اين كار نيافتاد. در سال هايي كه پرورش اندام صاحب فدراسيون مستقل شده، با اينكه يكي دو بار اين پيشنهاد در حد حرف از گوشه و كنار مطرح شد اما هيچ نظر موافقي پيدا نكرد. اما نكته مبهم اين است كه چرا ساير رشته هاي تحت پوشش فدراسيون پرورش اندام بايستي از اين قاعده تبعيت كنند؟ برخلاف پرورش اندام كه شرايط تشكيل ليگ را ندارد، رشته هايي نظير پاورليفتينگ و زيرمجموعه اش، پرس سينه به سادگي مي توانند ليگ هاي سراسري داشته باشند. پاورليفتينگ برخلاف پرورش اندام محدوديتي براي پخش تلويزيوني (يا لااقل گزارش هاي خبري) ندارد و پوشش ورزشكارانش به گونه اي نيست كه امكان پخش تصاوير آن ها از طريق كانال هاي تلويزيوني نباشد. علاوه بر آن، يك مزيت ديگر نيز وجود دارد و برخلاف پرورش اندام كه تماشاگران غيرمتخصص توانايي تشخيص قهرمان را ندارند و نمي دانند فلان ورزشكار براساس چه معياري اول شده، پاورليفتينگ يك ورزش ركوردي است و تماشاگر عامي به سادگي مي تواند تشخيص دهد كه چه كسي اول شده و چه كسي آخر.
و نكته مهم تر از اينكه از سال هاي دور شركت هاي نظير ملي حفاري خوزستان، فومن شيمي گيلان و... تيم هاي پاورليفتينگ داشته اند و يافتن اسپانسر كه معضل اصلي برگزاري ليگ براي ورزش هاي كم طرفدار است، عملاً در پاورليفتينگ وجود ندارد. اگرچه در تقويم سال 88 فدراسيون كه دو هفته پيش به تصويب رسيد، جايي براي ليگ پاورليفتينگ درنظر گرفته نشده اما با كمي همت مي توان در همين امسال يك دوره ليگ را به صورت آزمايشي برگزار كرد تا اين رشته زمينه هاي مساعدي براي رشد و شكوفايي بيشتر داشته باشد.
پاورليفتينگ ايران در حال حاضر آقاي مطلق آسياست ولي هنوز تا سطح اول جهان فاصله محسوسي دارد و شايد برگزاري مستمر مسابقات و ايجاد يك ليگ پويا بتواند اين فاصله را كمتر و كمتر كند.